در ازدحام سنگ و سیمان
به تو و نگاه آسمانیت می اندیشم
از نزدیکترین نقطه تا تو فاصله ایست بسیار
مادرم می گوید تو دیدنی نیستی اما
چشم هایت در قاب خاطرات من نشسته است
و آب
آینه ام شده برای دیدن تو
اما می ترسم شیطنت ماهی ها تو را از من بگیرند...
من را نگاه کن که چون ابر بهاری ام
راحت نمی شوم من از این گریه زاری ام
بشکن سکوت و پای به حجم شبم گذار
تا بنگری حوالی این بی قراری ام
اکنون در این دقایق بغرنج زندگی
انصاف ده تو میروی و میگذاری ام!
خلوتگه سکوت مرا غرق پرسه کن
من زین خفا و سردی خود هم فراری ام
تصنیف عاشقانه دل را تو گوش کن
آنگه بیا به مجلس شب زنده داری ام
از هر دو مرز عاشقی و نفس رد شدم
نامهربان مرا به خدا می سپاریم؟!!!
